Alain-Fournier və yeganə noveli "Le Grand Meaulnes" (Möhtəşəm Moln)

"Le Grand Meaulnes" Alain-Fournier adlı fransız yazıçısının yeganə novelidir. Fransız ədəbiyyatının klassik əsərlərindən hesab edilir. Kitabı yenə Ali&Ninodakı kampaniya sayəsində sadəcə adına görə almışdım. Düzdür, belə bir fikir var ki, kitabları üz qabıqlarına və ya adlarına görə almaq düzgün deyil. Amma ilk baxışda yaranan hislərinə önəm verən və onlara güvənən bir insan olduğum üçün kitabın üzlüyü və ya adı onu almaq üçün mənə kifayətdir. Ən azından, sevgidən bəhs etdiyi adından da məlum idi. Sevgi hekayələri isə heç vaxt maraqsız olmur.

Əsər 15 yaşlı Fransua Sorel adlı bir gəncin dilindən nəql edilir. O, məktəblərində oxuyan və onlardan böyük olan Aqustin Molnun sirli bir şəkildə yoxa çıxmasını, bilmədiyi bir yerdə gördüyü naməlum qızı - İvon de Qalaisi və ona olan sevgisini təsvir edir. Geri qayıtdıqdan sonra nəinki Aqustinin, həmçinin Sorelin də tək istəyi həmin sirli məkanı və qızı tapmaq olur.

İllər keçir, Aqustin başqa şəhərə köçür, Sorel isə atası kimi müəllim olur və təsadüf nəticəsində İvon adlı bir qızla tanış olur. Sizcə, həmin İvondur? Bəli, odur. Amma indi də Aqustin yoxdur. Hardadır? Parisdə İvonun qardaşı Frantzı toy günü qoyub qaçan nişanlısı ilə tanış olur və bilmədən onunla münasibət qurmaq fikrinə düşür. Lakin, söhbət əsnasında onun kim olduğunu öyrənir. Sorel Aqustinə çətinliklə məktub yaza bilir və onu İvon ilə görüşdürür. Uzun sözün qısası, Aqustinlə İvonun toyu olur, amma onlar xoşbəxt ola bilmirlər. Niyə? Çünki, Aqustin Frantza söz verir ki, onun nişanlısını tapıb gətirəcək. Belə də olur, amma İvon onun qayıdışını görə bilmir. Qızları dünyaya gəldikdən sonra İvon vəfat edir. Uşağın qayğısına Aqustin qayıdana qədər Sorel qalır.

Maraqlı əsərdir, amma yenə də öz hislərimi gizlədə bilmirəm. "Waiting for Godot" kimi İvonun bütün həyatı Aqustini gözləməklə keçir. Toyları da olur, yenə xoşbəxt ola bilmirlər.

Verdiyi sözün arxasında durmayıb, özünü düşünsəydi, Aqustin İvon ilə çox xoşbəxt ola bilərdi, amma olmadı. Getdi arvadının qardaşının nişanlısı tapdı, qayıtdı, öz arvadına çata bilmədi.

Əsərin ən xoşuma gələn cəhəti yazıldığı dildir. Daha doğrusu fransız dilindən türk dilinə tərcüməsidir. Ya tərcüməçinin məharətidir, ya da əsərin öz dili belədir. Sorel Aqustinin başına gələnləri elə nəql edir ki, oxucu Aqustinin hislərini şəxsən hiss edir. Əsəri oxuyanda mənə elə gəlirdi ki, Sorel də həmin qıza aşiq olub.

2006-cı ildə əsər əsasında film çəkilib. Filmə də baxdım. Fərqliliklərin nəzərə çarpacaq dərəcədə olmaması filmin uğurlu alınması deməkdir, mənim üçün.

Əsərin orijinal cover`i :)

Haruki Murakami və onun "Sputnik Sweetheart"ı

"Norveç Meşəsi"ndən sonra Harukiden heç nə roman oxumamışdım. Kitabın sonunda Vatanabenin Naoko yerinə Midori ilə sevgili olduğunu görəndən sonra Murakamini beynimdə bitirmişdim. Özümdən asılı deyil, süjet istədiyim kimi davam etmədikdə və ya bitmədikdə, avtomatik olaraq müəllif düşmənimə çevrilir. Ta ki, növbəti əsəri oxuyub, onda da hər hansı yeni hislər keçirənə qədər.

Bir neçə ay əvvəl Ali & Nino-da olan kampaniyalardan biri sayəsində bu kitabı 10 qəpiyə almışdım. Keçən ay oxumağa başladım, arada həvəssiz olsam da, nəhayət bitirdim. Kitab üç nəfər arasında olan münasibətdən bəhs edir: 2 qız və 1 oğlan - Sumire, Miu və K. K Sumireni sevir, Sumire də Miunu. Yes, lesbian love is detected.

Lesbian love-la yanaşı bir oğlanın başqa qızı sevən bir qıza olan sevgi hissini və dostluq münasibətini təsvir etmək Harukidə əla alınıb. Özünün də dediyi kimi, bu əsər normal insanların başına gələn anormal şeylər haqqındadır.

Heterosexual münasibətlər zamanı iki tərəfdən biri digərini sevmədikdə "Dost qalaq?" ya da "Mən səni dost kimi görürəm." və s. kimi vəziyyət meydana gəlir. Bu da iki tərəfdən birinin şüurlu fəaliyyəti nəticəsində olur. Amma bu romanda bu vəziyyəti təbiət özü yaradıb. Sumire Miunu sevdiyinə görə avtomatik olaraq, K ilə dostdur. K-nın da onunla dost olmaqdan başqa çarəsi yoxdur.

Sumirenin Yunanıstanda yoxa çıxması və sonradan Yaponiyada peyda olması (?) əsərin mifik bitməsinə səbəb olur. Haruki daha çox real hadisələri yazan biridir. 1999-cu ildə yazıdığı bu romanda bəlkə də magik ünsürlərdən eksperiment kimi istifadə etmək istəyib. Magik ünsürləri Miunun universitetdə oxuyarkən başına gələn müəmmalı hadisələrdə də görmək olur.

Facebook-da da yazdığım kimi yenə Murakamidən zəhləm gedəcəydi ki, Sumire K-ya zəng elədi. Bəlkə də eləmədi. Əsəri bitirmək oxuyucuya buraxılır. Mən Sumirenin zəng etdiyinə özümü inandırdım, çünki əks halda, disappointed olacaqdım. Olmamağı seçdim. Aşağıdakı cümlənin müəllifi olan K-nı da disappointed edə bilməzdim.

Əsərdəki obrazların klassik musiqiyə olan münasibətləri də maraqlıdır. Harukinin musiqiyə olan sevgisini bilməsəydim, bu mövzunun işlənmə səbəbini bilməzdim. Müsahibələrində qeyd edir ki, heç bir romanı avtobioqrafik deyil, amma belə deməzdim. Onun haqqında oxuyanlar asanlıqla avtobioqrafik detalları əsərlərdə görə bilərlər.

"Sputnik" sözünü də yazar rus dilindəki eyni sözdən götürüb. "Travelling companion" mənasında olan Sputnik. Ayın daim Yer kürəsinin yanında olduğu companion/sputnik mənasından.

Köhnə adətimə sadiq qalaraq, bir neçə cover-ə baxmağınızı istəyirəm :)

Hello...

Have you ever felt your sorrow in your stomach? Stomach is that part of the body made for the butterflies when you are falling in love. So was mine. Was. I would not say I was madly in love, but I was madly in confusion. Confusion that I thought was love. Confusion that harmed me and took 4 years.

Thanks to Adele today I've found out that my stomach reacts only to the sorrow that her voice associates with. Yes, Adele's voice reminds me the worst times of my life that I would erase with great please without thinking a second. Some say I need to learn dealing with life on my mistakes but there are mistakes I would rather remove than thinking of them as a life experience. they gave me nothing but horrible memories that do not leave me and that I cannot free. Adele's voice called them back but I just can't stop loving her and listening to her new song without a break. Though it hurts..

the Towns were Paper but the memories were not.

When heard about the next release of the movie based on John Green's next book Paper Town, I hurried up to read the book that I already had and be ready for the movie. The Fault in Our Stars was very good and I had some expectations from this one either, but Paper Town was in some level lower both in the story line and in the message it reveals. The book is in John's style as usual - teen book with a proper message. But the message in this book is very tiny in comparison with the TFIOS. 

Banana the Writer.

Japan is one of the countries in my "To Visit" list, especially in the "Sakura Sakura" (Cherry blossoms, Cherry blossoms) season. I am in love with this time in Japan. As a person living in the country located in Europe but with Eastern traditions, Japanese people always seemed to me somehow cold till their movies or my fav cartoon Sailor Moon. But in all the books that I read by Japanese authors there are some kind of coolness that I cannot even express. I see the story line, characters, places - all in pale colors as I imagine them through pages. After reading Murakami's Norwegian Wood I watched movie and had the same feeling.

Recently I finished Banana Yoshimoto's novel Kitchen. One of my friends recommended it and I loved it from the first pages. But still all in pale colors.

Why Martin, why?

Martin Eden is one of the most influential characters in the World Literature. I will put all about this character aside except that why he committed suicide? A person who is doing all his best, even more than his best in order to achieve his goals. A person is bearing all the rigid conditions of life. A person is developing his mind and broads his outlook. A person who begins to collect the fruit of his all sufferings. A person is getting known. A person who is famous now. And what? He commits suicide!!!

The thing that I deadly want to know is WHY? If Martin was a live person and if I came across to him in the hospital after several minutes of his suicide, I would ask the real reason, not that the world is not for him or other philosophical staffs like that.

The Bell Tolls for Me

 Cool Daddy Erny

SpiritYOUall Bobby Mcferrin

January 10, 2015

The tickets to this Concert was bought 2 month before the date. I was non-jazz person. To be true, I  listened couple but was not fan. After this concert I got interested in its history and so on. Yes, now I am jazz-person either :)

February 28, 2015

 Time to listen to Doooon worry be haaappyyy. BUT the song was not sounded as Bobby was presenting his Spirityouall album.

Concert was great! Bobby with his jokes, gestures, talks, daughter Madison, amazing band with cool guitarist was just WOW!!!

Yes, guitarist :)

After the concert when we were waiting for the people to leave the place the musicians came up to the scene to pick their instruments up. Taking the fact that during the concert I was impressed by the guitarist, I was in dilemma whether to ask him for a selfie or not, and told my friend if she would say go for it, I would go. Just needed a push up. And she said "GO!" :D

So, I did. When he came up to me he took his phone in hands and I asked for a selfie. Just for a photo, he asked my name and so on.

After reaching home when I installed our photo in facebook, everyone was like "why you did not take his phone or mail?" So, just imagine my repentance :(

I spent two ours in Google searching for his surname, I knew his name was like Armando/Arman. I even asked the organizators of the Concert for the namelist of the band. 

Suddenly I came across with the staff name in one link and saw ARMAND HIRSCH! Do you know what happened???? HE DID NOT HAVE FACEBOOK ACCOUNT!!! I was really pissed off. There was only a page with his name without picture and 31 likers :/

Google helped me again. I found his twitter profile and instagram from there.

So, I posted our photo in IG, followed him from Twitter and see what I got :)

Then :)

Though we did not meet after the talk as it was too late, it was good to experience such situation :)

And, the most loved song of the night - DEVIL WANTS TO KILL. My friend recorded and I uploaded to Youtube.

P.S. As the song is not available in iTunes or in other places, one of my friends cut this and converted to mp3 from Bobby Mcferrin's live concert in Montreal.

Funny Shades of Grey

It was a while that I had "no time" to post anything in my lovely blog. SO, the release of 50 Shades of Grey was a great cause for my new post. Here I want to share some comic fan arts that were made of the main poster of the movie. Here we go: